مراحل رشد خودکارآمدی:

کارآیی شخصی به تدریج رشد می­ کند. زمانی که انسان­ها می­کوشند بر محیط فیزیکی و اجتماعیشان اعمال نفوذ کنند، پرورش کارایی شخصی را آغاز می­نمایند. آنها آموختن توانایی­هایشان مثل مهارت جسمانی، مهارت اجتماعی و توانایی زبان را آغاز می­ کنند. این  توانایی­ها تقریباً به طور مستمر به کار برده می­شوند و عمدتاً از طریق تأثیرشان بر والدین، بر محیط عمل می­ کنند. که به صورت ایده­آل، والدین به فعالیت­ها و تلاش­های کودک خود برا  برقرار کردن رابطه پاسخ می­ دهند و محیط تحریک کنندهای را فراه  می­آورند و اجازه آزادی رشد و کاوش را به کودک می­ دهند (پاچاریز، ۲۰۰۲).

تجربیات اولیه کارایی سازی بر والدین متمرکز است.  ولی رفتارهای مربوط به والدین که می ­تواند به کارایی شخصی زیاد در کودکان منجر می­شوند، برای پسرها و دخترها فرق می­ کند، بررسی­ها نشان داده­اند که مردان دارای کارایی شخصی زیاد، به هنگام کودکی روابط گرمی با پدران خود داشته اند.

مادران آنها پرتوقع­تر از پدرانشان بوده و سطوح بالای عملکرد و موفقیت را انتظار داشته اند. در مقابل زنان دارای کارایی شخصی بالا، در کودکی برای سطوح بالا موفقیت، از جانب پدر تحت فشار بوده ­اند (پروچسکا و همکاران،۱۳۸۵).

تحول باورهای خودکارآمدی تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله خانواده، دوستان، مدرسه، همسالان، بزرگسالان و دوره گذر به نوجوانی می­باشد.

کودکی

زمانی که کودکان می­کوشند بر محیط فیزیکی و اجتماعی­شان اعمال نفوذ کنند، آغاز پرورش کارآیی شخصی آنها است. آموختن توانایی­ها، مثل مهارت جسمانی، اجتماعی و توانایی زبان را آغاز می­ کنند. این توانایی­ها تقریباً به طور مستمر به کار برده می­شوند و عمدتاً از طریق تأثیرشان بر والدین، بر محیط عمل می­ کنند. بررسی­ها نشان داده­اند که مردان دارای کارآیی شخصی زیاد، به هنگام کودکی روابط گرمی با پدر خود داشته اند، مادران آنها متوقع­تر از پدرانشان بوده و سطوح بالای عملکرد و موفقیت را انتظار داشته اند. در مقابل، زنان دارای کارآیی شخصی زیاد در کودکی از جانب پدر برای سطوح بالای موفقیت تحت فشار بوده ­اند (اشنی­ویند، ۱۹۹۵). در بین همبازی­ها کودکانی که در بازی­ها و تکالیف باتجربه هستند، نقش الگوهای دارای کارآیی زیاد را برای کودکان دیگر ایفا می­ کنند. معلمان از طریق تأثیرشان بر رشد توانایی­های شناختی و مهارت­های مسئله‌گشایی که برای عملکرد کارآمد بزرگسالان حیاتی هستند، بر قضاوت­های کارآیی شخصی اثر می­گذارند. از دیدگاه بندورا مواردی که دانش­ آموزان را بر اساس توانایی گروه­بندی می­ کنند، کارآیی شخصی دانش­آموزانی را که پیشرفت کمی دارند تضعیف کرده، و از این رو اعتماد به نفس دانش­آموزانی را که در گروه­های ضعیف گمارده شده ­اند کاهش می­ دهند.

نوجوانی

تجربیات انتقالی نوجوانی شامل کنار آمدن با درخواست­ها و فشارها، از آگاهی جنسی گرفته تا انتخاب دانشگاه و شغل است. در هر موقعیتی که مستلزم سازگاری است، نوجوانان باید شایستگی‌های جدید، ارزیابی­های جدید از توانایی­هایشان را ایجاد نمایند. بندورا خاطرنشان ساخت که موفقیت این مرحله انتقالی بین کودکی و بزرگسالی، به سطح کارآیی شخصی ایجاد شده در طول سال­های کودکی بستگی دارد.

بزرگسالی

بندورا بزرگسالی را به اوان بزرگسالی و سال­های میانی تقسیم کرد. اوان بزرگسالی مستلزم سازگاری­های بیشتری چون ازدواج، فرزندپروری و ارتقاء شغلی است. کارآیی شخصی زیاد برای عملکرد موفق در این تکلیف­ها ضروری است. بررسی­ها نشان می­دهد زنان بزرگسالی که کارآیی شخصی زیادی دارند، کارآیی شخصی را در فرزندانشان تشویق می­ کنند. سال­های میانی بزرگسالی نیز استرس­زا هستند، بطوری که افراد زندگی خود را ارزیابی مجدد می­ کنند، با محدودیت­هایشان مواجه می­شوند و احساس کارآیی شخصی خود را تصریح مجدد می­نمایند.

پیری

ارزشیابی­های کارآیی شخصی در پیری دشوار است، پایین بودن کارآیی شخصی می ­تواند به صورت نوعی پیش­گویی خود کام بخش تأثیر بیشتری بر کارکرد جسمی و ذهنی بگذارد. برای مثال کاهش احساس کارآیی شخصی در مورد میل جنسی می ­تواند به کاهش فعالیت­های جنسی بیانجامد. کارآیی جسمی کم می ­تواند به خستگی و محدود شدن فعالیت­های جسمی منجر شود (شولتز و شولتز، ترجمه سید محمدی ۱۳۷۷).